1985 yılında İstanbul Hukuk Fakültesi'ne geldiğimizde, üniversitelerin 'güneşli günlerine' denk geldiğimiz söylenirdi, üst sınıflarca... Güneşli günlerin tam olarak ne olduğunu hala bilmemekle birlikte, 12 Eylül öncesinin çatışma ve kaosla dolayısıyla karanlık gecelerle dolu günlerine atıf yapıldığını elbette seziyorduk. Bir üniversiteli için gündelik hayatı yaşamanın ötesini kurcalamak arı kovanına çomak sokmak demekti, siyaset büyüklerin bileceği bir alacakaranlık kuşağı olarak, gençlere yasaktı o günlerde. 12 Eylül darbesinin mimarlarına bakarsanız, spor ve müzik dışında pek bir merakı olmayan ama derslerine de çok çalışan gençler olmak yegâne gençlik idealiydi bizler için. Gençlerin ve hele kadınların politikayla uğraşmaları son derece sakıncalıydı...
12 Eylül darbesi sürecinin yargıladığı ülkücülerden Mahir Damatlar, geçtiğimiz gün, sosyal medyada siyah-beyaz bir fotoğraf paylaştı. Arkadaşları Ayhan Ünal ve Tamer Afacan ile birlikte çok kalabalık bir mahkeme salonunda takım elbise, kravat oturuyorlar, hepsinin de yüzlerinde parlak bir gülümseme, sanki idamla, müebbetle yargılanacaklar onlar değilmiş gibi... Ama bunun bir sebebinin olduğunu yazmış Damatlar; yaşları 18-19 arasındaki bu gençler, darbe yargıçlarından korktuklarının düşünülmemesi için gülümserlermiş meğer...
Oysa o siyah beyaz fotoğrafa bugünden baktığımda ben, pek de bir şey anlayamıyorum. Hababam Sınıfındaki neşeli abilere benzeyen boylu poslu delikanlılar, gülümsüyorlar diyebilirim pekâlâ, şayet 12 Eylül'de darbe olduğunu bilmesem, o siyah beyaz fotoğrafın anlamını... Geçen zaman işte, çekilen onca çileyi içmiş, götürmüş puslu unutkanlık dağlarının ardına...
Devamı için tıklayınız
