Kader oyun kurmaz, racon keser

Seksenlerin sonuydu.

Aslında hikâyenin tamamı “seksenlerin sonuydu” da olurdu ve anlatacağım şeyden geriye hiçbir eksik kalmazdı.

Seksenlerin sonuydu. Ankara’nın bugün bile “gecekondu” denilebilecek semtlerinden birinde, iki oda bir salon bir evin salonunda, hayattan tek beklentileri aşklarına karşılık almak olan iki delikanlının yanında, onlardan beş-altı yaş küçük bir çocuk olarak oturuyordum. Yeraltından Notlar’ı okumama bir, İsmet Özel’e çarpılmama üç yıl vardı.

Devamı için tıklayınız