İftar, ramazan akşamları yaşanan festival. Ezan okununca yenen yemek. Bu işin görünen tarafı. Hakikatte ise bundan çok daha fazladır. Uhrevi yönü vardır. Hatıraları ve hafızları besler. Akşam ezanı, sofrada beklemek, ona hazırlanmak, aile olmak... Bunlarla da bitmiyor. Ciddi bir sosyolojik gücü ve ruhu var. Aylar boyu birbirini görmeyen arkadaşlar bir araya gelir, meslek grupları ve siyasiler toplaşır.
Sokaklar şenlenir. Yemek bir şenliğe döner. İftar, topluma taze kan verir. Ruhlarımızı yıkar, dostlarımızı yaklaştırır, bencilliklerimizi yok eder. Bir sağaltım yaşarız. Psikologlar buna iftar terapisi adını koyarlar belki. Bu bir terapi değil. Ne psikologlar var, ne de para. Gönül var, ruh var, dostluk var, paylaşım var.
Devamı İçin Tıklayınız
