Kendilerine “Tebliğciler” adını veren bir grup var.
Bu grubun videoları dolaşıyordu dün sosyal medyada.
Yeni midir, eski midir? Bilmiyorum.
Üç beş sakallı, cübbeli adam...
Muhtemelen Samatya’ya gitmişler.
Ve başlamışlar tebliğe...
*
Hitapları gayet nazik.
Üslupları süper düzeyli.
Yaklaşımları hiç de incitici değil.
Söylediklerinin özetinin özeti şu:
“Mutluluğu yanlış yerde aramayın! Gerçek mutluluk Allah’ın yolundadır!.”
*
Beni rahatsız etmedi bu tebliğ...
Aksine pozitif buldum.
*
Ama şunları düşünmeden de edemedim:
*
Bu tebliğler, neden sadece alkole karşı yapılır? Neden mesela kadına şiddet konusunda tebliğe çıkılmaz? Neden mesela hayvanlara yönelik eziyetle ilgili bir tebliğ seferberliği başlatılmaz? Neden yalan söylemek ya da harama el uzatmak konulu tebliğlere gerek duyulmaz?
NOBEL’E ADAY
BIONTECH aşısıyla korunuyoruz. Sağımız solumuz BioNTech. İşin bir bu yönü var. Bir de insanlığın kazanımı yönü var. Ayrıca Uğur Hoca da Özlem Hoca da bizim.
*
İşte tam da bu nedenlerle...
Özlem Hoca ve Uğur Hoca’yı Nobel’e aday göstermek, bize yakışır.
Akşener’in önerisini destekliyorum.
BEN BÖYLE YÜREK GÖRMEDİM BÖYLE SEVGİ
İHSAN Yılmaz, şahane bir şekilde anlattı dünkü Hürriyet’te.
Edip Cansever’in Alev Ebuzziya’ya yazdığı aşk mektuplarını.
Daha önce de Ahmed Arif’in Leyla Erbil için yazdığı aşk mektuplarını okumuştuk.
*
“Şair sevmesi” diye bir şey var.
Gerçekten var.
Ve biz böyle yürek görmedik böyle sevgi...
