Peygamber Efendimiz (S.A.S) duaya başlamadan önce tevbe ve istiğfar eder sonra her hayırlı işte olduğu gibi euzü besmele ile başlardı.
O, ruhen ve bedenen duaya hazır hale gelmek için mümkünse abdest alıp, Allah’a hamd ve peygamberine salât-ı selâm getirilmesini tavsiye ederdi.
Allah Rasûlü dua edeceğinde bazen kıbleye yönelir, bazen koltuk altı görünecek kadar ellerini kaldırır, bazen avuçlarını açarak, bazen de avuçlarını birleştirerek içtenlikle dua ederdi.
Dua ettikten sonra ellerini mutlaka yüzüne sürer ve ashâbına da bunu tavsiye ederdi.
Hz. Peygamber (sas), Allah’a O’nun güzel isimleri (Esmâü’l-hüsnâ) ile dua etmekten hoşlanırdı.
Bir gün Rasûlullah (sas) Enes b. Mâlik ile birlikte otururken, namaz kılan bir adama şahit oldular. Adam namazdan sonra;
“Ey Allah’ım! Hamd ancak sanadır, senden başka ilâh yoktur.Gökleri ve yeri yaratan, bol bol veren (sensin) ey Celâl ve İkram sahibi! Ey Hayy ve Kayyûm! Senden istiyorum!” diye dua etmişti.
Bunu duyan Allah Rasulü, adamın bu davranışını onaylayarak, “Şüphesiz Allah’a, kendisi ile dua edildiği zaman mutlaka kabul ettiği ve istenildiğinde verdiği ism-i azam ile dua etti.” buyurdu.
Rasulullah (sas) özlü ve kapsamlı duaları tercih eder, kararlı, azimli bir şekilde ısrarla dua edilmesini ashâbına şu tavsiyelerle hatırlatırdı:
“Sizden biri dua ettiğinde, “Allah’ım! Dilersen beni affet!” demesin. Kararlı, azimli bir şekilde ısrarla dua edip istesin. Zira hiçbir şeyi vermek Allah’a güç gelmez.”
Peygamber Efendimiz yaptığı duaya karşılık hemen sonuç beklemez, ama Rabbinin kendisini boş çevirmeyeceğini de bilirdi.
O, (sas) kişinin kendisine dua etmesinin yanında başkalarından dua alınmasını da önemsemiş ve Hz. Ömer’e şu tavsiyede bulunmuştur:
“Bir hastanın ziyaretine gittiğinde ondan senin için dua etmesini iste. Zira hastanın duası meleklerin duası gibidir.
Efendimiz (sas) duayı 'AMİN' diyerek bitirmeye önem verirdi.
