Sadece ‘fizikî' değil, ‘sosyal depremler'in travmalarını da unutmadan...

Eve oldukça geç gelmiştim. Ertesi güne bırakamayacağım yazılarım vardı, okuyacaklarım vardı.

Saat 04.00'e doğru yaklaşıyordu. Uykum da gelmişti.. Ama, 'imsak' vaktine erişsem de, bir ezan sesi duysam' diye kendimi zorluyordum; Yahyâ Kemâl'in, 100 yıl önce bu günlerde yayınlanmış olan 'Ezânsız Semtler' isimli yazısındaki deyişle, 'Ertesi sabah, bayram namazına gitmeye karar vermiştim, ama, frenk gecesinden Müslüman sabahına kalkılamaz korkusuyla, sabaha kadar uyumadım' şeklinde anlattığı gibi; uyuyacak olursam, güneş doğmadan önce uyanamayabilirim diye düşünüyordum.

Ama, 'küçük ölüm' denilen uyku gelince ertelemek de zor oluyor.

İşte o anlarda, ayağımın altında bir kayma oluyor gibi bir hisse kapıldım.

Devamı için tıklayınız